W małej, spokojnej wiosce, gdzie słońce każdego dnia kładło się do snu za górami, mieszkała dziewczynka o imieniu Zuzia. Zuzia była ciekawska i wrażliwa, a jej ulubionym zajęciem było snucie opowieści.
Kiedy nadszedł czas snu, Zuzia zasypiała, otulona ciepłym kocykiem, marząc o miejscu, gdzie sny są łagodne i pełne radości. Pewnej nocy, gdy księżyc był pełen, jej marzenie stało się rzeczywistością.
Zuzia znalazła się w krainie łagodnych snów, gdzie rzeki płynęły miękką, białą pianą, a drzewa były pokryte puszystym mchem. Wszystko wokół było delikatne i przyjazne, a każdy dźwięk brzmiał jak miła melodia.
W krainie łagodnych snów, Zuzia spotkała niezwykłe stworzenia. Były tam przyjazne jednorożce, które snuły opowieści o swoich podróżach przez chmurki, i mądre sowy, które uczyły ją tajemnic nocnego nieba.
Zuzia spędzała czas na rozmowach z mieszkańcami tej krainy, a każdej nocy, gdy wracała do swojego snu, zabierała ze sobą nową opowieść. Te opowieści otulały jej serce i umysł, dając poczucie spokoju i radości.
Kiedy nadszedł czas, aby wrócić do rzeczywistości, Zuzia obudziła się w swoim łóżku, z sercem pełnym miłości i wdzięczności za odwiedzenie krainy łagodnych snów. Postanowiła dzielić się swoimi opowieściami z innymi dziećmi w wiosce, by i one mogły poczuć spokój i radość płynącą z łagodnych snów.
Tak oto Zuzia stała się opowiadaczką bajek, które każdej nocy otulały serca dzieci, prowadząc je do krainy łagodnych snów, gdzie spokój i radość trwały aż do następnego dnia.
